مطالعه و بررسی بازده، گزینش‌پذیری و پایداری کاتالیست‌های نوین در سنتز متانول

چکیده:

هیدروژناسیون کاتالیزوری CO2 در راستای کاهش مقدار فشار و دمای عملیاتی به واسطه‌ی بهبود کیفیت انتخاب‌پذیری و ارتقای بازده فرآیندتولید متانول، دارای پتانسیل بالایی می‌باشد. تحقق این امر با به کارگیری نسبت‌های خاص در فرآوری کاتالیست و  نیز استفاده از مقادیر تنظیم شده‌ی عناصر مناسب در آن، میسر می‌باشد. لذا مطالعه و بررسی روش‌های توسعه کاتالیست‌های نوین و بسیار کارآمد برای هیدروژناسیون کاتالیستی CO2  به منظور تولید آسانتر متانول، به کمک گاز‌های سنتز، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. پژوهش‌های اخیراً، عمدتاً بر توسعه کاتالیزورهای پربازده، انتخاب‌پذیر و پایدار به منظور تولید متانول متمرکز شده است. این بررسی نیز، پیشرفت‌های فعلی را در تبدیل کاتالیستی CO2 توسط H2 برای سنتز متانول، از جنبه‌های عملکرد، انتخاب‌پذیری و پایداری کاتالیزور بیان می‌دارد و روش‌های تجربی مورد استفاده برای سه مسیر اصلی برای هیدروژناسیون کاتالیزوری CO2 با استفاده از کاتالیزورهای مختلف مورد بحث قرار می‌دهد( یعنی تبدیلCO به CO2 از طریق واکنش جابجایی گاز-آب برگشت‌پذیر، CO2 به سنتز متانول، و CO2 به دیگر هیدروکربن‌ها از طریق واکنش فیشر-تروپش). کاتالیست‌های مختلف در شرایط دمایی و فشاری و نیز با درصد ترکیبات متفاوت مورد ارزیابی قرار گرفت؛ به نظر می‌رسد کاتالیست‌هایی که دارای ترکیبات اندکی از زیرکونیوم(Zr)، روی (Zn) و سریوم(Ce) در ساختار پایه آن ‌باشد، دارای پایداری، انتخاب پذیری و بازده اقناع کننده‌تری نسبت به سایر آنها می‌باشد.